આ ભોગાવો !?!
આ ભોગાવો !?!
લુખ્ખા તરસ્યા પહોળા પટમાં
જરઠ કાળના ભાંગ્યા ટુકડા
વેરાયા થઈ પ્હાણ…
સૂસવતી…ભમે સતીની આણ…
[રેત પરે પણ પડે હજીયે ચિતા તણા પડછાયા,
પથ્થર પથ્થર પર વરતાતી કોક આસૂરી છાયા!]
કાંઠે હાંફે સુક્કું ઘરડું ગામ…
દાઢ દબાવી ઊભો ગઢ,
ભેંકાર મહીં માતાના મઢ
વિધવાની વણઝાર સમાં સૌ મકાન…
...વચ્ચે ભમતી ભૂખી ગલીઓ…
અવાવરું અંધારે વલખે વાસી વાવનાં નીર
[હજીય ઝંખે કંકુપગલાં
-ચૂંદડિયાળાં ચીર!]
પથ્થર-ચીતર્યાં ઘોડા ઘૂમે,
પથ્થરના અસવારો કેરી પથ્થરની તલવાર ઝઝૂમે,
ગઢ-વેરાને રવડે માથાં થૈને પથ્થર પ્હાણ…
ધૂળ-ડમરીએ વીંઝાઈ રહેતી અતીત કેરી આણ…
આ ભોગાવો!
કોરી રેતી...... કોરા પ્હાણ…...
કાંઠે–
ખાલી ખપ્પર લઈને
બળબળતા સૂરજની સામે
ધૂણી રહ્યું વઢવાણ!
-વિનોદ અધ્વર્યુ
|