અમારે તો જ્યાં નાવ ડૂબી, કિનારો!
પુરુષાર્થ ઝખમી, જવાનીય ઝખમી,
અભિલાષા જૌહર કરીને બળી ગઈ;
હવે માત્ર કેસરિયાં જ બાકી છે, જીવન!
નથી એ વિના ક્યાંય બચવાનો આરો!
નથી જોઈતું અમને સાગરનું વર્ણન,
નથી જોઈતો અમને મોજાંનો ધારો;
અમારે તો જ્યાં નાવ અટકી, ભંવર છે,
અમારે તો જ્યાં નાવ ડૂબી, કિનારો!
હશે જ્યાં લગી રક્તનું છેલ્લું ટીપું,
લડત આપશું કાળ! નક્કી સમજજે;
જો માથું જશે તો લડી લેશું ધડથી,
પડ્યો છે મરણિયાથી તારે પનારો!
દુઆ કાજ પણ હાથ ઊઠતા નથી કાં,
એ સમજાવવું કેમ દુનિયાને મારે?
સ્વમાનીનું સચવાય જેનાથી ગૌરવ,
પ્રભુ પાસ પણ ક્યાં છે એવો સહારો?
ગણ્યાં જેને મારા જગતમાં, ઓ ઈશ્વર!
એ મારા જ મારા બનીને ફરે છે,
જમાનાની એવી હવા છે કે આજે
કહેતાં ડરું છું તને પણ હું મારો.
અમારી જીવન-ઊર્મિઓ ખાસ ત્યારે
લઈ તાલ પાયલનો અંગડાઈ લે છે;
જમાવે છે જ્યારે હવા પૂરેપૂરી
કઝાની મૃદંગો, ફનાની સિતારો.
નિમંત્રણ સ્વીકારી લે મઝધાર કેરું,
તકાદો છે એ ‘શૂન્ય’ આજે સમયનો
ગહનતાઓનો તાગ લેવો છે તારે
તો પકડી બેઠો છે શાનો કિનારો?
-‘શૂન્ય’ પાલનપુરી
|