અમે એનાં એ ગામડાં
કેરળ-કાશ્મીર ફરો, ઓખા-આસામ ફરો
આખોય દેશ અમે એનાં એ ગામડાં!
ઉનાળે આભ નીચે, શિયાળે તાપણાં,
ચોમાસે પાણીનાં ઠેર ઠેર ખામણાં;
થોડાં લજામણાં ને ઝાઝેરા દામણાં:
અંતરે ને ખેતરે તો હજીએ સોહામણાં.
ઝાઝેરે ઘેર હજી માટીનાં ઠામણાં.
ઝાઝેરે ખેત હજી ઘેંશનાં શિરામણાં;
છાપરે છે ઘાસ, અને ભીંતજડ્યાં કામઠાં:
હૂંફ ને હેત થકી હજીએ હુલામણાં.
પુરનાં પવન અહીં વાય છે ક્યંહી ક્યહીં,
થોડો એક ફેર કરી જાય છે અહીં-તહીં;
શહેરની સડક રોજ વાત નવી જાય કહી:
‘ચડશે હવે જ ખરા જંગે સત આપણાં’.
આવ્યા આવ્યા ને ગયા ચાલી વંટોળિયા,
ઊંચેરાં ઝાડ એણે મૂળ થકી મોડિયાં;
એણે અમ કેશ જાણે કાંસકીથી હોળિયા!
અમે વિરાટ, પેલાં વામન શાં વામણાં.
વેશ ફરે - ભીતર તો એ એનો એ ભારત,
એનાં એ દિલ, અને એની એ આરત;
અમારી એ જ હજી અસલી ઇમારત:
પોષીએ પુરાણ પુર બાળક-શાં ધાવણાં.
(‘મિલાપ’ ઓક્ટોબર, ૧૯૫૭)
-ઉશનસ્ |