પર્વતને પથ્થર કદી વાગી નથી શકતો

જીવનને  સ્વપ્ન  માનું  છું,  મગર ત્યાગી નથી શકતો,
છું   એવી   જાગૃતિમાં   કે  વધુ  જાગી  નથી  શકતો.

ફૂલો  વચ્ચે  ઓ  મારા   પ્રાણ,   વાયુ જેમ  ફરજે તું;
કે   વાયુને   કોઈ   કાંટો   કદી   વાગી  નથી  શકતો.

જગતને  તેજ  દેવા   હું   સૂરજની  જેમ  સળગું  છું,
છે એક જ દુઃખ કે હું સુખના દિવસ માગી નથી શકતો.

અલગ  રાખી  મને  મુજ  પર  પ્રણયના  સૂર ના છેડો,
વીણાનો  તાર  છૂટો   હોય  તો   વાગી  નથી   શકતો.

જગતના     કેદખાનામાં     ગુના    થતા   રહે    છે,
સજા છે  એ  જ  કે  એ  જોઈ  હું  ભાગી નથી શકતો.

બૂરાઓને   અસર   નથી  કરતી   સોબત  ભલાઓની,
ફૂલોનો   રંગ   કાંટાને   કદી    લાગી   નથી   શકતો.

ગુમાવેલા   જીવનના   હાસ્ય   પાછાં   મળે   ક્યાંથી?
જમાનાએ  લૂટેલાં  અશ્રુઓ  પણ  માગી નથી  શકતો.

ગમે  ત્યારે  ગમે  ત્યાં  મેઘ  વરસી  જાય  છે  જગમાં,
રુદનને   કાજ  કોઈ  પણ  નિયમ  લાગી  નથી શકતો.

જગતના  ઘાવ  સામે  તું  અડગ  થઈને  રહે ‘બેફામ’,
કે   પર્વતને  કદી   પથ્થર   કોઈ  વાગી  નથી  શકતો.
-બરકત વિરાણી ‘બેફામ’