કંચુકી-બંધ છૂટ્યા ને

કંચુકી-બંધ  છૂટ્યા  ને  હઠ્યું  જ્યાં હીર-ગુંઠન,
હૈયાનાં લોચનો  જેવાં  દીઠા  બે તાહરા  સ્તન.

વૃત્તિઓ  પ્રેમની  સર્વે  કેન્દ્રિત  થઈ  જ્યાં રહી;
પ્રીતના પક્ષીનો  માળો  રાતી નીલી  નસો મહીં.

અગમ્ય  રૂપનાં   કિન્તુ   ત્વચા  તો  પારદર્શક,
મનના   લોહને   મારા   ચુંબક   જેમ    કર્ષક.

દીસંત  આમ  તો  જાણે  ઘાટીલી  નાની ગાગર,
જાણું છું ત્યાં જ છૂપા છે  શક્તિના સાત સાગર!

મન્મથ-મેઘ  ઘેરાતા   કાયના   વ્યોમમાં    લસે,
તારા ત્યાં  સ્તનના  જાણે  મોરલા ગ્હેકી ઊઠશે!

દીઠું  મેં  એવું  એવું   કૈં  ભાવિ  ને ગત કાલની,
વસંતો  ઊર્મિઓ   વેરે  સાંપ્રતે  હ્યાં  જ વ્હાલની;

કંચુકી-બંધ છૂટ્યા ને–		
રહસ્ય-બંધને બાંધ્યો...		
 -પ્રિયકાન્ત મણિયાર