કવિ છું હું કવિ છું હું બધાને કાજ મારે જીવવાનું છે. બધાંના દર્દ મારા છે ને મારું દિલ બધાનું છે. તમારું દર્દ છે આ, કામ મારે શું દવાનું છે? કે એ જીવવાનું કારણ છે, એ મરવાનું બહાનું છે. નહીંતર આંખની સામે જ મશરૂનું બિછાનું છે; મગર મારા મુકદ્દરમાં હંમેશા જાગવાનું છે. નજૂમી, આવનારી કાલની ચર્ચા પછી કરજે; મને છે આજની ચિંતા કે આજે શું થવાનું છે. હું ધારું છું – સૂકાઈ ગઈ હશે સાચી તરસ મારી; કદાચ એથી જ મારા ભાગ્યમાં મૃગજળ પીવાનું છે. જગા એમાં મને મળતી નથી, એમાં નવાઈ શી? હજી મારા હૃદય કરતાં જગત આ બહુ જ નાનું છે. હું નીકળી જાઊં છું જ્યાંથી ફરી ત્યાં નથી જાતો; હજીયે સ્વર્ગ જેવું સ્વર્ગ પણ મારા વિનાનું છે. મળે છે લોકની કાંધે સવારી એટલે ‘બેફામ’ ખુદાના ઘરનું તેડું છે, ખુદાને ત્યાં જવાનું છે. -બરકત વિરાણી ‘બેફામ’
|