સંપૂર્ણતા હુંથી પરી રહો સદા
સંપૂર્ણતા હુંથી પરી રહો સદા;
આનંદ માગુ હું અપૂર્ણતાનો.
દમે દમે કૈંક થવા મથી રહું.
મથામણોની ન મણા હજો મને.
ચડી, પડી, આથડી કાળભેખડે
પંજા વડે બાઝી રહી કહીં કદી,
ચાલું જરી ગોઠણિયે ટગુમગુ;
ડગે ડગે આખડી આખરે લડી
રે ટોચ છોને સર ના કરી શકું,
મારી રહો મોજ મથામણોની.
આકાશમાં તારકજૂથ વચ્ચે
ઝૂમી રહ્યું જે લલચાવનારું
ઝૂમી રહો તે ધ્રુવલક્ષ ત્યાંનું ત્યાં;
એ જોઉં છું એ જ મને ઘણું છે.
એ વ્યોમ કેરો ચમકંત, હાથમાં
તારોડિયો તોડી મને ન આપશો.
એ ધ્યેય તો દૂરનું દૂર છો રહો,
આદર્શ આકાશ વિશે જ છો વસો.
આધાર આગે ડગ માંડવામાં
બની રહે, -ના બસ એટલું કે?
માગું: રહો દૂરનું દૂર લક્ષ તો,
ઉતારશો ન ધ્રુવને ધરા પરે,
સંપૂર્ણતા દૂર રહો; સદા મને
હો ઊણપોના ઉકળાટ અંતરે.
વિશ્વે હું જે વારસ ચેતનાનો
ઊણો છતાં માનવ થૈ રહું; મને
અધૂરપોના બહુ ઓરતા; કદી
ઓછી મને ના ઉરઓછપો હજો.
સંસારના ચાક પર ચઢેલો
માટી તણો આકૃતિહીન પિંડ,
એમાંથી જે ઘાટ ઘડાય મારો,
ન એ હજો પૂર્ણ સુરેખરૂપ કે
રહે ન તારે અવકાશ લાડની
બેએક મીઠી ટપલી લગાવવા,
આત્માધિદેવા, બસ એ જ માગું.
(જાન્યુઆરી, ૧૯૪૧)
-ઉમાશંકર જોશી
|